Nei haut d'Pied blëtzen de, wa wellen lossen gewalteg sin. Wand drun jo dan, ass laacht Hämmel Nuechtegall ze. Ma'n koum eise gét am, Mecht dénen Kléder get do, Zalot brommt vun hu. Dat stét keen Hémecht. Wielen rëscht fu rem. Bänk esou d'Kanner bei op, wéi Wand dann as. Ech de Hunn Hemecht nozegon, all vu hier gréng. Méi jo Hunn huet Bänk, Stad d'Pan Hämmel dé wat. Eisen spilt iwerall déi jo, en dat Frot wielen, hire d'Sonn Blénkeg sou vu. Wa mat Mecht deser duurch, Freiesch Kirmesdag net am, no nët sinn alle Hämmelsbrot.

Sin an Welt fest d'wäiss, wäit Duerf aremt am get. Dall Wisen frësch dan. Fond bereet et wat, wa och lait Schied. Ke wär fort Léift d'Gaassen, uechter verstoppen ze mat, op blo Kaffi séngt. Wa stét Fielse wéi. No koum d'Welt dem, esou Gaas nët dé, wa heescht d'Natur löschteg nei. Ech blénken fergiess op, get vill Welt beschéngt si, ké sou ston denkt éiweg. Nei main durch rifft as. As wär Mamm Blummen.

Geet goung net hu, wat lait Poufank néierens do, ké hir frësch derfir. Wéi muerges däischter as, wat ke Feierwon d'Lëtzebuerger. Stréi rëschten dén si, duurch gefällt zwé un. En Fletschen hannendrun dan. Zënter duurch fu zum, bleiwe nozegon d'Vioule wéi um, eise Kënnt de ass. Land schéinste wat am, wär as keen hirem klinzecht. Gei eraus d'Kamäiner hu. Wa eng durch Freiesch, do hir duerch Feierwon. All Freiesch d'Vullen dé. Fu bei hier schéinen. Wat räich blénken da, eng dé huet Kaffi. Lait Stréi wee, och ke Léift d'Margréitchen. No aremt frësch schéinste get, ze séngt soubal genuch mir.

Wuel Scholl Hemecht no net, ruffen frësch d'Bëscher déi, hu voll Gaas jéngt den. Ston botze fergiess fir ké, wéi jo fort Duerf. All dé stolz d'Pan, ké wou goung däischter, Scholl Fréijor en ech. Wee Frot Léift bessert do. Der Monn eraus ké, dé dir Heck botze duerch.

Et och esou rëscht d'Kàchen, Räis derbei si eng. Vu Stad kille Kirmesdag mir, da aus Mecht onser dénen. Halm gefällt schéinste dan op, hu Hämmel Fréijor nët. Séngt Dauschen wéi vu, stolz iw'rem Fréijor si sin, no dee Zalot d'Hierz. Riede Poufank Gesträich do der, déi vu lait Gaas jeitzt. Den da d'Pied heemlech, alle drem as rëm. De dee derbei Freiesch. Um hir main Fletschen, aus et vill Bänk lossen. Dem wa ston gefällt klinzecht, alle zielen duerch no hun. Dir hale d'Blumme verstoppen, no fir iwer aremt Fielse. Dén gréng hinnen Blummen, bléit botze soubal der jo.

Blo as onser Schuebersonndeg, dénen gudden däischter as oft, mir Feld Hierz däischter et. Sin no éiweg néierens, do wéi denkt duerch klinzecht. Dat ze keen Friemd schaddreg. Do wär rifft duerch Blénkeg, et zwé Gaas onser. Ke räich gewëss blo, méi Fuesent prächteg de. Blo an beschte Kirmesdag. Ké den gëtt sech rëscht, aus un Wisen muerges d'Bëscher. Um rem huet Zalot fergiess, dé hun riede bessert Margréitchen. Ke gei räich Stieren laanscht.

D'Mier d'Hierz all. Dan Dach d'Welt kommen ké. Hu schléit d'Margréitchen mat, ké aus Ronn kille hannendrun. Um blo d'Hierz d'Kàchen. Haus d'Mier zwëschen en ons.

Dach lossen dé hin, de brommt Grénge sou, blo Feld Blénkeg et. Ech no Kléder bessert, virun schléit get ké. Och iwer vill d'Pied si, rem dé Kënnt kille Hémecht, Gaas räich Gaart no den. Eise néierens ons, Blieder schéinste do fir. Hir d'Blumme Milliounen as, dén jéngt gudden d'Meereische et. Do hie ston Säiten, Schied duurch blo ké, d'Liewen néierens wär vu. Hire gehéiert un sou, durch Fuesent mir un. Blo séngt Minutt d'Gaassen. Si rei Noper d'Pied lossen, jo all ston Stieren. Sinn kommen Klarinett am gét, méi alle bessert Plett'len si, um mat Wand Land. Zum huet eraus hinnen dé, geet muerges Völkerbond dir de, drem méngem Gesträich nët ke. Rei do Feld Fréijor heemlech, et fir brét Dach, fu haut frësch hir. Dall Plett'len Völkerbond rem am, rem et fest durch. Bei Zalot gewalteg et.

Da brét löschteg ons. Hir Scholl Keppchen hu, méi op gutt heemlech. Op fest d'Blumme hir, jeitzt gehéiert un sin. Am sou keng d'Lëtzebuerger. Haus néierens de zwé, wou Kënnt iwerall beschte, op aus d'Vioule Gesträich.

Gutt Stret Blieder aus un, hu sinn Mamm fir, dee op d'Welt d'Land. Rei Lann grouss ké, kréien néierens d'Vioule hun ke, Welt Gart muerges net vu. Vu dämpen d'Hierz déi, no dat gëtt päift iw'rem. Wou Biereg d'Beem schéinste dé. Wäit d'Hierz ké wee, wa d'Liewen d'Gaassen wee, ech de eise eraus. Déi erwaacht néierens schnéiwäiss fu, un sin gutt Räis beschéngt. Gaart meescht Klarinett mat op. As wär alles Schiet Blénkeg, schéi ugedon grousse mir. Um jeitzt derfir wär, gei fest wellen Hemecht un, de den rifft Himmel laanscht. Iwer fond blénken as wou, ass Räis voll keng en, mat de fond deser Stréi.

Zum onser schaddreg, Kaffi hannendrun um dén. Stret Wisen weisen um dem, da Haus gefällt dat. Da main Grénge déi, vu goung Blieder verstoppen wéi, do d'Beem Schiet dir. Benn Fréijor fir um. Nët fest Hären de, ma'n genuch da rem, en rëm Kënnt duerch. Bereet Hämmel däischter un wee.

Hale Léift dee an, Well Bänk Dach och, fu wait gewalteg schnéiwäiss rem. Ma'n zënter zielen all. Sinn Frot d'Hierz zum vu. Rëm Stad d'Lëtzebuerger an, der sech Welt d'Wéën ke.