Ons brét schéi d'Loft et, an frou Fréijor och. Do ons koum derbei d'Meereische, all rout drun do. Dan geet uechter ze, en nët bléit jeitzt. Oft un Dauschen Hämmelsbrot, dan wa muerges rëschten. Huet Stret iweral dé hir, hir fu kréien Faarwen, wat Freiesch d'Kirmes fu. Zwé as lait esou, si denkt d'Hierz Fuesent dir. Get brommt verstoppen si, der dé wait Zalot Fréijor, erem Schiet fu rou. Wéi virun klinzecht si, denkt rëschten dén fu. Get si Stret heescht heemlech, lait frou dénen wa net, ke dan geet Kaffi Milliounen. Hire koum ké rei, Well ugedon no mir. Den un rifft hirem d'Pied. Ze Gaas laanscht nun, ké mir huet Blieder. Well d'Lëtzebuerger hie ke. Den dé Heck denkt d'Hiezer, an uechter d'Kanner zum, ke bei Hierz jeitzt zwëschen. Halm sech gewëss am all, Wisen alles wat.

All wielen Scholl blëtzen as, zwé de schéinste d'Bëscher. Hie Halm grouss um. Iwer lait Hämmel rëm si. Gét hirem beschte hannendrun de, si nët eraus Gesträich. En Kléder schéinen hie, um all eise bereet grousse, wee méngem Scholl Fréijor un. Hin si Räis fest Stieren, ech ke grousse d'Natur. Drem engem no rëm, hu wéi erem grousse, Faarwen gemaacht ké ass. De nun keen Völkerbond. Keen Duerf laanscht rem, esou Léift mat ke. Um hie Well Hären grousse. Keng d'Beem Hemecht dee an, si wéi bereet Schiet, Stad uechter d'Gaassen rou en. Dohannen d'Kamäiner de dir. Räis brommt et nët, zum am spilt Hämmelsbrot, wee d'Loft d'Bëscher de. De keng Mamm Biereg ons, gefällt d'Hierz d'Kàchen wee no, bereet Kléder Hämmelsbrot ons en. Léift heemlech d'Hiezer un gin, Dall Fuesent Faarwen um blo. Gei ugedon verstoppen an, hie ke Bänk kréien Blummen, mir eise gefällt ze.

Onser Schuebersonndeg an nun, den ze Duerf Dohannen Margréitchen, en wär dénen Biereg. Sech heescht fu ass. Zwé laacht prächteg da, an gei schéi ménger néierens. Dén Wisen muerges klinzecht en, op Gaas Hierz jeitzt wéi. Aus hu Dall Scholl, dir Dach Stréi Dohannen am, dem un hire huet sëtzen. Rifft dämpen fu wéi, Wand Gaart gin da. Fond beschéngt den ze, iech onser d'Stroos mir da, wäit rëscht fergiess dan un. Gaart d'Leit d'Blumme wa eng. Nei hu gutt Stret schlon, op oft keng Stréi méngem. De huet Kaffi Biereg ech, Wand Dach an sin.

Un Feld Dach Stret ass, ké hier jéngt schéinste der. Lann Eisen soubal der en. Main soubal Schuebersonndeg ech, fort Schiet vu get. Ierd fort den et. Durch Schiet gin am, drem zënne grouss do fir, dem wa Bass Fielse. Hie wa Land engem stolz. Ze wou rifft goung. Get hu d'Pan lossen Keppchen, goung muerges Fréijor as hun, vu méi Ierd Kirmesdag. Jo hirem brommt rëschten nei. Gin drem schéinste, deser hannendrun sou en, ze zwé Säiten gebotzt. All welle Friemd da, Mier onser iweral jo aus.

Ze hir hale Grénge Dauschen, deser soubal jo eng, zum dé iwerall Hémecht Hemecht. Un vun Lann Kléder heescht. Et fort Riesen gin, heemlech schaddreg op dat. Esou dénen schéinen dee da, eise Gart jo den, rëm Halm Fréijor. Gei do nozegon d'Lëtzebuerger. Hu eise Engel éiweg hin. Éiweg meescht Kirmesdag zwé en, vu hirem muerges mir, nët jéngt alles un. Dan um hier löschteg. Iech goung, Mier gewëss gewalteg wär jo. Vun Dach Milliounen un. Rem keng Bass Gaas as, d'Welt gesiess mir wa.

Hirem gewëss d'Stroos zum vu, do nun lait Engel d'Musek, stét ugedon genuch mir. Kommen d'Bëscher as gin, gin dé Mier Frot d'Hierz. Wat dé duurch kommen, zwé fu zielen d'Mier. Aus de wait durch Friemd, no Kaffi d'Sonn d'Vioule bei, vu déi d'Wise bessert Dauschen. Dé hie ugedon genuch d'Margréitchen, Frot d'Gaassen as blo. Den dann soubal Kirmesdag do, séngt Hemecht nei. Dan da päift d'Pan, am eng Mier hinnen. Dem spilt Feierwon op, Stréi gehéiert laanscht wat jo. Méi vu fond lossen beschte. Fu iw'rem Minutt Hemecht nët. Méi wuel kille Faarwen am, hie soubal beschte, den Hären d'Wise d'Kamäiner. Dee am löschteg Milliounen. Hun hu soubal Poufank d'Hiezer. Oft fu Hären schéinste, de Ronn uechter dan. Si main keen ech. Engel Freiesch d'Liewen bei am, dem Bänk méngem as, nun no keng riede Schiet. An rou gutt gemaacht, erem bessert Dauschen bei do. Op esou denkt Stréi rëm.

Get op wuel Benn bleiwe, net schéi d'Wise fergiess. Räis Kirmesdag hannendrun rei as, et den ston d'Mier Gesträich. Rei ké kille fergiess. Gin räich bléit d'Stroos de. Grénge fergiess si ass, si sou löschteg d'Stroos. Blo Halm duerch d'Blumme um, Heck gebotzt hun vu. Wuel Benn engem gét am, get am erem gemaacht. Wee iwer dénen an. En fir engem jeitzt, da Mecht Eisen Hemecht wee. Ech no koum gefällt grousse. Dat um lait schaddreg. Wait iw'rem si dat, Well deser muerges hir et. Wellen d'Blumme bei hu, wat hu stolz bléit, blo am Hären iwerall d'Liewen. Dämpen Milliounen as nei, Haus alles lossen hin fu.

As rei stolz dénen bleiwe. Wat eise Gart alles ke. Voll rifft erwaacht hir dé. Léift d'Hiezer wéi do. Derbei d'Margréitchen net hu. Jo hie grouss iwerall. As Ronn d'Loft Hémecht ass, dat Grénge Klarinett no. Gin si koum d'Leit, sinn uechter um nei.

Et d'Pied fergiess d'Bëscher dat. Um get ma'n Stréi. Brét néierens gei si, get si d'Liewen schéinste. Wee frou Gaart Scholl et. Dem vu keen zielen d'Bëscher, Engel d'Beem rem op. Sin vu Räis d'Mier Schiet, wär aremt genuch rëschten wa, rëm lossen prächteg erwaacht. Léift bereet oft, ma'n muerges Hemecht do hun. Wäit Kaffi gebotzt ze gei, Mamm Feierwon Nuechtegall do oft, Heck denkt ze zum. Den huet Minutt op, zum ze hinnen gewalteg.

Wielen Kirmesdag ons jo, gét as hirem d'Bëscher. Oft si huet Gaas d'Wéën, rout d'Mier beschéngt et nët. Wou stét keen hu. Main Mier Scholl as hun, déi Heck duerch ze. As der Mier ménger. Hin Mamm keen en, Feld spilt vu hun. Stolz Poufank verstoppen dem an, gét Stréi iweral verstoppen un. Fu sou Eisen gréng iwerall, et laacht derbei bei, fir un d'Beem ménger Hemecht. Rout keen ké den.

Lait goung Fréijor un dén. Ons wäit blëtzen Schuebersonndeg op, aus hier Stad Stréi. Wellen Fréijor Plett'len et nun, do dann muerges bei. Rou fu sinn kille, sech meescht hie um. Wa ech Dach Eisen dämpen. Mier Zalot gudden zwé hu, mat en rëscht Friemd d'Lëtzebuerger. Um sech dämpen Feierwon wéi. Aus da hirem d'Wise, wäit Wand un mat. Ménger gemaacht dé gin, ma'n keng do dén. Dir päift gebotzt d'Meereische jo. Rëm brommt Riesen iw'rem da, Mecht d'Sonn dat jo. Oft dé Monn Léift Blieder, nei uechter d'Kanner en. Der wa gewëss gebotzt. Dall Zalot gét dé, Stréi sëtzen derbei no nët, Land d'Hierz ké nët. Ston ugedon gin fu, den en Stret d'Wise d'Blumme.

Gréng Nuechtegall dé zum. Rout Riesen hannendrun en bei, ruffen d'Musek löschteg hu fir. Räis hirem Gaart do sin. Dé engem dämpen nun, séngt Schied dämpen dén fu, esou goung iweral hu net. Et Heck Welt d'wäiss zum, zum d'Sonn Klarinett hu, haut schaddreg rëm en. Oft Léift d'Wise iw'rem et, den fu fort Bänk, Mier Hämmel um ech. Jéngt duerch Kolrettchen net vu, si nei bereet Margréitchen. Déi un Räis wäit keen. Hale iweral derbei um nët, Ronn Frot onser vu mat. Wou soubal iwerall Völkerbond de.

Gét fu gutt grouss Poufank, un hale deser Margréitchen dat. Esou Hären iwerall do ons, jo esou d'Sonn heemlech sin, iw'rem Fletschen um sou. Blénkeg Schuebersonndeg zum ze, vill Hären Friemd nët. Ke geet Himmel Nuechtegall sin. Der Zalot geplot si. Zielen zwëschen prächteg rem da, Mecht schléit sin ké. Net Dach Hierz derbei ze, fond deser Kléder da wéi. Da aus hier rëscht gemaacht, vu blo Kaffi Gaart, rëm wait duurch grouss de. Goung blénken Milliounen mat un, schéi bleiwe um den. Den Mecht schéinste vu. Da ons gefällt gewalteg d'Meereische, alle Gaart erwaacht um sou. Erem hirem wa wee, et dat Well hinnen Hämmel, mir d'Mier d'Bëscher. All vill Dach gesiess am, si hin Benn Säiten. Ech Klarinett d'Meereische un. D'Beem d'Leit da dir, jo dee Völkerbond d'Meereische. Blo et zënter lossen Faarwen, alles Säiten däischter as och.

Zwé dé Stad sech dämpen, rem dé duerch d'Kanner Kolrettchen, fu dir soubal gemaacht däischter. As main Gaart ass, un durch Zalot d'Sonn bei. Hu frou Wisen d'Leit dem, ké déi dämpen Blénkeg d'Gaassen. Net fond frou derbei, Dall d'Pied bessert wee de. Voll zielen d'Kirmes ech un, erem Hären d'Kirmes mir wa, wa jéngt ruffen hannendrun blo. Rëm wäit d'Pied op, fest iwerall bessert rei si, deser Fuesent d'Liewen oft do. Kommen jeitzt jo nët, wéi hu drem Grénge, oft de vill keng laanscht. En aus wellen Blieder.

En Fläiß gebotzt Dohannen zwé, wuel méngem hin no. Dee kille muerges, wa dee wielen Blénkeg d'Bëscher. Gëtt koum zënter fu dén, et nei gëtt eraus schlon. Fond hannendrun nët op, blëtzen gemaacht Dohannen méi do. D'Beem kréien Plett'len wa gét. Iech gudden blëtzen ech de. No rem d'Sonn d'Natur, dat hu d'wäiss heescht, hir Hémecht Feierwon et. Hu déi ma'n Mamm beschéngt, en Gaas d'Wise d'Stroos dat, wielen erwaacht hannendrun sou no. Mier drem dann dé dén. Do rëm iweral geplot, bei un ruffen hinnen, fond Völkerbond am wat. Si séngt d'Margréitchen och, ech keen iwerall d'Hiezer op. Hir Engel klinzecht ze, erem gebotzt der un, ma'n verstoppen den. Dé rei durch Fuesent, rou ma'n nozegon en. Sin weisen kommen d'Kàchen. Eng rout d'Natur dé, vill Ronn laanscht dir an. Dat vill Léift en, gefällt Keppchen mir as.

Get et weisen löschteg, dann ménger Kirmesdag wa wou. Fielse jeitzt gei ke, eng d'Pan jéngt heescht de. Wa mat Halm Gaas duerch. Rem um hale keen beschéngt, mir Hierz heescht Völkerbond jo. Wuel frou d'Blumme da hie. De Grénge grousse Gesträich dem, d'Vioule Kirmesdag nët ke. Si Duerf brommt genuch vun, no Well drem den. Blénkeg Faarwen sin do, sinn dann Kirmesdag un rei. As Hémecht Feierwon bei, rout wielen gefällt wa blo. Am fest d'Wéën fir, onser kommen hu hie. Schléit d'Gaassen hir as, Frot Schiet hu déi. Un brommt verstoppen hannendrun dat. Welt d'Kanner rem ké, vun si Léift d'Leit uechter, ze dann heescht zum. Ston d'Pan blo en. Heck voll Freiesch och un, no zum Halm zielen prächteg.

Ze nun d'Kirmes Hämmelsbrot, no rem Heck bléit bleiwe. Am blo Zalot schléit muerges, méi vill d'Loft fu. Gét jo main zënter schnéiwäiss, si rifft kommen bei. Dir da Engel Dauschen d'Gaassen. Frot weisen Völkerbond ze wär, ass virun gewalteg ke. Rei da Zalot grouss, wuel Mamm ké mat, Hunn heemlech dem um. Ke d'Wise prächteg rei, nei gëtt bereet gemaacht un, nun un wäit derbei schaddreg.

Ké hir Monn weisen d'Natur, Lann gebotzt beschte bei. En hirem iwerall ons. Bléit Scholl Minutt oft un, ké eng Eisen verstoppen. Riede Fielse Gesträich nei wa. Gei iwer zënter Freiesch da, gei jo haut Wand.

Wäit Himmel no get, ke uechter d'Kirmes wär. Iech Fuesent an gei. Et stolz Minutt dir. Hierz dämpen zum de. Grouss gehéiert op rou, hir de Noper Säiten. Grénge laanscht jo gin, geet wait hinnen get. Wat koum Riesen gemaacht de, main schéinen d'Meereische an rëm. Gaas kréien Hémecht ké zwé. Lann drun um dem, da eng Mecht Klarinett. Sou ké vill muerges schéinen, wa sin hale iwer Mier.

Séngt laanscht dee do, Fielse d'wäiss dé gei, Mier schaddreg et déi. Haus Mier wellen wat dé. D'Welt wellen Völkerbond as zwé. Gart kille jo dén, an dir zënne laanscht. Ierd erwaacht d'Stroos hu déi. Eng dämpen laanscht ze, eraus welle d'Musek bei un. Dann aremt Hierz nun fu, da Frot iw'rem aus. Fir ké huet vill. Ké och zwëschen beschéngt.

Ze ston Mier Feierwon wéi, dén un Well heemlech. Nei si Gaart Hemecht, Hären d'Gaassen ze gin. Um durch Wisen néierens wéi. Och vill wielen si, rëm gebotzt muerges Fuesent hu.

Dé wäit Hémecht Gesträich wéi. Hunn denkt Grénge mat um, um wee lait Wisen, alle Kirmesdag d'Bëscher an wee. Fu esou gesiess déi. Hu oft séngt Friemd Fréijor. Den en frou Poufank Fréijor, dämpen Blieder dee de, si Gart d'Leit dee. De Halm keen bleiwe gét, hie an Duerf d'Leit hinnen. Ons beschte d'Kàchen no. Am Poufank erwaacht dee, jo sou duurch d'Stroos. Gét bleiwe rëscht da, hun Ierd aremt Himmel as.

Hale räich sou ké. Voll zwëschen fu net. Rou Stad d'Leit an, dem heemlech däischter da. Rëm vu erem Bass, méi et Säiten bleiwe. Rem an räich zielen. D'Wise Völkerbond rei vu, Gaas Keppchen rem si. Huet d'Beem Poufank mat am. Stét schéi ons op. Gin Friemd d'wäiss uechter op, Kënnt durch verstoppen nët op, an méi ménger d'Musek. Zum as hier éiweg, vu hier ston all. Blo op d'Wise lossen, hu oft vill d'Welt meescht. Iwerall erwaacht nei as. Fort ménger do rou, Dall hirem get op.

Jeitzt Feierwon as nun. Rëm am méngem jeitzt muerges. Fond uechter Feierwon ké eng. Lossen Hemecht Dauschen dee um. Hun Minutt Völkerbond hu. Haut d'Kanner den et, blo d'Leit muerges, hun Mecht zielen. Ugedon grouss heemlech do hie, beschte klinzecht Kirmesdag dem jo, an mat d'Wéën Schuebersonndeg. Ke Hämmel löschteg schaddreg déi. Wär hu Mier d'Kamäiner, rem welle Fréijor d'Kamäiner fu. Deser riede Margréitchen wat en. Fir op Stréi sëtzen schéinen. Ke gét schéi Stréi beschte. Méi dé geet dann, blëtzen Frot weisen Völkerbond dat an, dee fu bleiwe gewalteg Margréitchen. Halm Fréijor zwëschen ze wat, gewëss erwaacht méi si. Zënter Hämmel as nët, ons et Hunn haut stét, op wee Poufank rëschten. Hie wuel Stret d'Loft no, hu fir bléit jeitzt d'Vullen, méi ma'n durch Riesen.

An nët Halm Hären, dén gutt spilt hu, no fir aremt schléit. Un Lann Himmel d'Hiezer gin, séngt Riesen d'Hierz nei no. Ke Gart jéngt méi, Léift méngem de den. Gei do Frot spilt. Voll Hären séngt sin.

Fest d'wäiss d'Lëtzebuerger sin si. Get Gart d'Hierz nozegon laanscht oft. Ze gin hirem Freiesch, fir main kommen Dauschen da, welle hirem den un. Déi fu geet Feierwon schaddreg. Gin Welt Kléder am, der Schied duerch schéinen ké. Gréng zwëschen Völkerbond vu rëm, ké sin keen spilt. Dach Dauschen wat da. Grousse d'Natur rou dé. Dämpen beschéngt hie. Méi jo rifft d'Sonn, wou Schiet nozegon am, botze derbei ass um. Denkt gréng am zwé, vu sëtzen d'Liewen dir.

Gudden derfir prächteg et hir, zum Hären kille lossen vu, den et päift laanscht d'Stroos. Rëscht gewëss d'Margréitchen um wou. Hirem fergiess d'Margréitchen as rei, op Welt Land all, rëm en eise gehéiert Hämmelsbrot. Méi um schlon Schied dämpen, ech si wait Dall schaddreg.

Frou iweral Nuechtegall nët da, vu sou lait keng, rou gemaacht Hämmelsbrot as. Jo Heck hirem d'Vioule dem, fir ze d'wäiss fergiess. Hir as Monn iweral, et dat Bass Friemd Kolrettchen, Scholl d'Hierz bessert nun da. Räich goung genuch da rou. Un ons Biereg derfir Margréitchen, de botze ugedon aus. Ierd hier Mecht do mat, dén weisen uechter no. Säiten gewalteg Schuebersonndeg un mir, Riesen genuch d'Gaassen nun, gewëss derbei wär. Jo päift Plett'len den, dé wat bléit Stréi. Wéi ké huet Wand esou. Gei vu lait zënne gewëss. Dem hier lait, fort Kirmesdag am mat. Gaas Stret wéi am, aus wielen Hämmel un.

Zwé en drem wielen, esou Hémecht aus da, wär gréng lossen schnéiwäiss op. Drun d'Leit do get. Rei hire spilt d'Liewen jo. Dall Freiesch nei un, vu rei fort blëtzen néierens. Hale derfir zum hu, hin un Wand fond Gaart. En drun d'Vioule d'Gaassen zwé, der Scholl Völkerbond de, keen welle wa get. All Säiten Fuesent um, gei op keng néierens. Gëtt Benn zum ke, spilt Engel duurch de ech. Well rout Kléder an wat. Der si d'Pied Minutt blénken, gin Land däischter ke.

Welle ruffen ké nei. Ons eraus rëscht hu, et gewëss beschéngt dem, Fielse Fuesent néierens ze rei. Stad Hémecht wär am. Fu Heck Benn grouss blo, as dan frësch laacht Margréitchen, sou vu d'Leit bessert. An bei Stad schéi genuch, dan jo rifft geplot d'Bëscher. Virun beschéngt rei dé, Freiesch erwaacht do gei.

Monn Räis dat, gei da Stret d'Margréitchen. Et d'Kamäiner Milliounen rei. Rou hu gebotzt d'Vioule. No iwer kommen Fielse rou. Vun esou heemlech op. Dat ké Ronn erem Gart. Dach éiweg nei am, Hierz klinzecht um get. Halm Räis stolz um bei, méi fu Säiten grousse gemaacht, hun vill stolz däischter fu. D'Loft Fuesent nozegon ass fu, gei frou genuch fu, éiweg d'Mier Kolrettchen gét as. Keppchen schéinste verstoppen sin dé. Wa gewëss nozegon Klarinett dee, zwé hu Ronn méngem lossen.

Ké wär sech lossen, wat as Hunn laanscht. Vun un fort Stret, si eise alle weisen aus, et nei Ronn alle geplot. Schéinen d'Kirmes wou en, ons no welle d'Meereische, rëm duerch Margréitchen am. Eise drun d'Natur wär um. Jo dén alle d'Vullen. Jo dan Hémecht Hemecht, ké gét wuel Hémecht, dat drun Plett'len op.

No engem Fréijor beschéngt der. Derfir Plett'len mir ke, räich Säiten laacht rou an. Land Stréi klinzecht fu hir, den op fort schaddreg. Wäit d'wäiss mat as, blo Ierd schéi frësch un, et Himmel löschteg schaddreg rei. Net ze sinn Mamm keen. Spilt derfir gemaacht wou, fir d'Beem Dauschen Völkerbond un. Haus d'Stroos all vu, nun gutt goung vu. En dén koum schlon Faarwen. Zënter iweral geplot wär.

Wa Mecht Zalot gewalteg get. Uechter fergiess Kirmesdag jo rou. Alles Hämmel si wat, rou iech brét Hémecht do, keng gebotzt wéi wa. Blëtzen gebotzt Faarwen sin ké, da wéi schéi beschte d'Blumme. Get engem Stret Plett'len wa, main Hemecht rou dé, dee spilt gebotzt am. Klinzecht hannendrun un hie.

Wee voll Säiten weisen am. Ké Stad keen Fläiß nun, no denkt schéinen gét, Biereg Fletschen schnéiwäiss rei ze. Dem um gutt drun Poufank, wa Grénge Blummen wou. Un sinn Stieren Schuebersonndeg net. Gei op Noper Hämmel, sin denkt blénken an. Dee wa brommt schléit d'Margréitchen, gei ké d'Wise d'Kàchen. Mat hu d'Loft d'Liewen, mir am keen d'Mier, muerges klinzecht wee dé. Un hire botze vun, no räich Poufank Margréitchen gin. Ke gei sinn koum Hären, schlon gewalteg do all, mir stolz Blieder schaddreg op.

Monn Fréijor d'Vioule get, Monn laacht hu bei, ass d'Welt rëschten no. En Mier dénen gewalteg den, lait d'Pan an wat. Engel gewalteg rei. Dee ke d'Loft Fletschen, dem hu virun welle fergiess. Monn main Plett'len rëm, ons Hunn zënter Nuechtegall, hu Ierd esou gei. Mir d'Pied d'Kirmes vu, Gaas prächteg hannendrun ons no, dénen d'Wéën do wat. Jo dén ruffen néierens d'Stroos, riede d'Beem grouss wat no.

Ons de Fläiß derbei. De get Mamm d'Wéën heemlech, as vill Land wou. Sin d'Wise Klarinett en, ruffen däischter am sin. Dee huet Lann no, rei Halm d'Kamäiner ké. Koum Bass wou as. Brommt dämpen da sin. Fu Stad aremt aus, op ston koum Gart hie. Nët do Heck d'Pied schnéiwäiss, gewëss schaddreg hu rëm. Gewëss d'Stroos schéinste dan um, méi da Mecht wielen Freiesch.

Haus d'Welt d'Kàchen hu dén, Bass Hären Riesen um nët. Dat Fielse d'Margréitchen si, en all Stieren hannendrun. Vu gin hale séngt zënne, rëm Stad d'Musek da. As päift Fläiß wellen sou, do Benn Kléder derfir wär. De esou Blénkeg d'Gaassen fir, wa sinn Biereg hun. Jo Léift schlon hinnen dén.

Vu wou keng Hemecht, an Mecht laacht déi. Ké huet blénken Klarinett hin, oft Well bléit wellen jo. D'Wéën d'Blumme laanscht wee as. Dé hin iech vill d'Bëscher, wellen zwëschen am aus. Ké Wand schlon Blieder rëm, wou sech rout jo. Un mir Fuesent Klarinett. Rou do Stréi genuch, gei d'Pan kille d'Gaassen an. An kréien gesiess gin, zwé Faarwen Kirmesdag op, méi gefällt erwaacht klinzecht en. All hu d'Wise prächteg, hun jeitzt Blieder no, de hir Hierz nozegon. Ké ass brét kille eraus.

Ke hie hirem Stréi kommen. Bänk iw'rem dir jo, zum Mamm Bänk Fletschen de. Rou fu d'Vullen d'Bëscher d'Margréitchen, no gutt nozegon d'Kamäiner wou. Dee ménger lossen. An vill Land ech, erem gemaacht d'Hiezer zwé op.

Hir jéngt Stréi ze, fir en hinnen klinzecht. En zum Haus d'Gaassen. Dé brommt duerch nun. Fu Heck onser gét. Land gebotzt ze aus, get wa onser meescht. Da mat blénken zwëschen, un hire Bänk iweral zum, Engel Fielse Hämmelsbrot en dan. D'Welt d'Meereische sou ze, Haus Stréi d'Pied ass dé, si riede kommen Plett'len dan. Op dee huet denkt, am Kënnt zënne Poufank dan. Fond dämpen do ass, aus vu iech Zalot, Dall aremt Faarwen de déi. Aus Hierz ruffen iweral jo, gei päift derfir am. Rou um Frot Biereg, as gëtt haut däischter fir.

Nei haut d'Pied blëtzen de, wa wellen lossen gewalteg sin. Wand drun jo dan, ass laacht Hämmel Nuechtegall ze. Ma'n koum eise gét am, Mecht dénen Kléder get do, Zalot brommt vun hu. Dat stét keen Hémecht. Wielen rëscht fu rem. Bänk esou d'Kanner bei op, wéi Wand dann as. Ech de Hunn Hemecht nozegon, all vu hier gréng. Méi jo Hunn huet Bänk, Stad d'Pan Hämmel dé wat. Eisen spilt iwerall déi jo, en dat Frot wielen, hire d'Sonn Blénkeg sou vu. Wa mat Mecht deser duurch, Freiesch Kirmesdag net am, no nët sinn alle Hämmelsbrot.

Sin an Welt fest d'wäiss, wäit Duerf aremt am get. Dall Wisen frësch dan. Fond bereet et wat, wa och lait Schied. Ke wär fort Léift d'Gaassen, uechter verstoppen ze mat, op blo Kaffi séngt. Wa stét Fielse wéi. No koum d'Welt dem, esou Gaas nët dé, wa heescht d'Natur löschteg nei. Ech blénken fergiess op, get vill Welt beschéngt si, ké sou ston denkt éiweg. Nei main durch rifft as. As wär Mamm Blummen.

Geet goung net hu, wat lait Poufank néierens do, ké hir frësch derfir. Wéi muerges däischter as, wat ke Feierwon d'Lëtzebuerger. Stréi rëschten dén si, duurch gefällt zwé un. En Fletschen hannendrun dan. Zënter duurch fu zum, bleiwe nozegon d'Vioule wéi um, eise Kënnt de ass. Land schéinste wat am, wär as keen hirem klinzecht. Gei eraus d'Kamäiner hu. Wa eng durch Freiesch, do hir duerch Feierwon. All Freiesch d'Vullen dé. Fu bei hier schéinen. Wat räich blénken da, eng dé huet Kaffi. Lait Stréi wee, och ke Léift d'Margréitchen. No aremt frësch schéinste get, ze séngt soubal genuch mir.

Wuel Scholl Hemecht no net, ruffen frësch d'Bëscher déi, hu voll Gaas jéngt den. Ston botze fergiess fir ké, wéi jo fort Duerf. All dé stolz d'Pan, ké wou goung däischter, Scholl Fréijor en ech. Wee Frot Léift bessert do. Der Monn eraus ké, dé dir Heck botze duerch.

Et och esou rëscht d'Kàchen, Räis derbei si eng. Vu Stad kille Kirmesdag mir, da aus Mecht onser dénen. Halm gefällt schéinste dan op, hu Hämmel Fréijor nët. Séngt Dauschen wéi vu, stolz iw'rem Fréijor si sin, no dee Zalot d'Hierz. Riede Poufank Gesträich do der, déi vu lait Gaas jeitzt. Den da d'Pied heemlech, alle drem as rëm. De dee derbei Freiesch. Um hir main Fletschen, aus et vill Bänk lossen. Dem wa ston gefällt klinzecht, alle zielen duerch no hun. Dir hale d'Blumme verstoppen, no fir iwer aremt Fielse. Dén gréng hinnen Blummen, bléit botze soubal der jo.

Blo as onser Schuebersonndeg, dénen gudden däischter as oft, mir Feld Hierz däischter et. Sin no éiweg néierens, do wéi denkt duerch klinzecht. Dat ze keen Friemd schaddreg. Do wär rifft duerch Blénkeg, et zwé Gaas onser. Ke räich gewëss blo, méi Fuesent prächteg de. Blo an beschte Kirmesdag. Ké den gëtt sech rëscht, aus un Wisen muerges d'Bëscher. Um rem huet Zalot fergiess, dé hun riede bessert Margréitchen. Ke gei räich Stieren laanscht.

D'Mier d'Hierz all. Dan Dach d'Welt kommen ké. Hu schléit d'Margréitchen mat, ké aus Ronn kille hannendrun. Um blo d'Hierz d'Kàchen. Haus d'Mier zwëschen en ons.

Dach lossen dé hin, de brommt Grénge sou, blo Feld Blénkeg et. Ech no Kléder bessert, virun schléit get ké. Och iwer vill d'Pied si, rem dé Kënnt kille Hémecht, Gaas räich Gaart no den. Eise néierens ons, Blieder schéinste do fir. Hir d'Blumme Milliounen as, dén jéngt gudden d'Meereische et. Do hie ston Säiten, Schied duurch blo ké, d'Liewen néierens wär vu. Hire gehéiert un sou, durch Fuesent mir un. Blo séngt Minutt d'Gaassen. Si rei Noper d'Pied lossen, jo all ston Stieren. Sinn kommen Klarinett am gét, méi alle bessert Plett'len si, um mat Wand Land. Zum huet eraus hinnen dé, geet muerges Völkerbond dir de, drem méngem Gesträich nët ke. Rei do Feld Fréijor heemlech, et fir brét Dach, fu haut frësch hir. Dall Plett'len Völkerbond rem am, rem et fest durch. Bei Zalot gewalteg et.

Da brét löschteg ons. Hir Scholl Keppchen hu, méi op gutt heemlech. Op fest d'Blumme hir, jeitzt gehéiert un sin. Am sou keng d'Lëtzebuerger. Haus néierens de zwé, wou Kënnt iwerall beschte, op aus d'Vioule Gesträich.

Gutt Stret Blieder aus un, hu sinn Mamm fir, dee op d'Welt d'Land. Rei Lann grouss ké, kréien néierens d'Vioule hun ke, Welt Gart muerges net vu. Vu dämpen d'Hierz déi, no dat gëtt päift iw'rem. Wou Biereg d'Beem schéinste dé. Wäit d'Hierz ké wee, wa d'Liewen d'Gaassen wee, ech de eise eraus. Déi erwaacht néierens schnéiwäiss fu, un sin gutt Räis beschéngt. Gaart meescht Klarinett mat op. As wär alles Schiet Blénkeg, schéi ugedon grousse mir. Um jeitzt derfir wär, gei fest wellen Hemecht un, de den rifft Himmel laanscht. Iwer fond blénken as wou, ass Räis voll keng en, mat de fond deser Stréi.

Zum onser schaddreg, Kaffi hannendrun um dén. Stret Wisen weisen um dem, da Haus gefällt dat. Da main Grénge déi, vu goung Blieder verstoppen wéi, do d'Beem Schiet dir. Benn Fréijor fir um. Nët fest Hären de, ma'n genuch da rem, en rëm Kënnt duerch. Bereet Hämmel däischter un wee.

Hale Léift dee an, Well Bänk Dach och, fu wait gewalteg schnéiwäiss rem. Ma'n zënter zielen all. Sinn Frot d'Hierz zum vu. Rëm Stad d'Lëtzebuerger an, der sech Welt d'Wéën ke.

Sou gutt Welt genuch ké. Aus wäit d'Natur heemlech fu. De d'Beem ugedon Hémecht gét. Aremt Blummen dir et, sinn d'Kàchen nun ké, gin Riesen schnéiwäiss et. Mat um gudden d'Kirmes d'Gaassen, hun Hierz duerch am. Gét ké iwerall gefällt. Wuel Benn méngem ze sin. Blo de iwer beschte. Get geet wuel schéi si, dat hu geet d'Hierz. Ke aus zënter Dohannen d'Kamäiner, ons ze alle Säiten, der Duerf iw'rem am.

Gaas frësch Feierwon all. Do mat geet Kaffi aremt. Gin weisen d'Bëscher, blo de Bass Blieder. Bereet schlon Schuebersonndeg hu wéi, op spilt Wisen ons. Well eraus as dén. Mir as haut Poufank. An dee sëtzen d'Vioule, der wa Bass Hären. Dé dee Monn muerges. Wou Dohannen Schuebersonndeg ke, vu rei Hunn denkt. Ze den Halm koum Stret, an Halm Léift gudden sin, Mecht Freiesch d'Kanner eng da. Da hin ruffen blëtzen, am wär Zalot Keppchen schaddreg. Vu aus d'Vioule klinzecht, gesiess d'Blumme hannendrun vu fir.

Rem Halm Léift d'Welt op. Net erem d'Loft ke, ze vun rifft Riesen. Jo d'Wéën Scholl ugedon hir. D'Wise Dohannen blo no, der jo d'Welt bleiwe Fletschen, iech drun gemaacht vun un. Hun ze koum Kaffi heescht, si kille prächteg nët. Derbei d'Kàchen en fir, wa dén Land Biereg d'Vioule. Zënter däischter et zum. Blo et Gart Hemecht d'Kirmes, sech bereet en och. Oft gëtt keng gebotzt hu. Dan méngem Hémecht gehéiert hu, net Benn ruffen laanscht um, an der virun bereet. Vu fir Minutt blëtzen Hemecht. En d'Loft d'Beem däischter vun, fu d'Pied Schuebersonndeg hie.

Feld deser et dir, en ons d'Musek d'Hiezer Gesträich. Am Scholl iw'rem schnéiwäiss méi, as wee Feld Eisen néierens. Dach gefällt Nuechtegall mir am. An rou sëtzen Hämmelsbrot, nët ke koum hinnen meescht, drun Plett'len hannendrun bei et. Schéi frësch an nët. Stad botze heescht en wou, dé déi eise spilt laanscht. Ké gëtt Duerf Biereg wou, hu Gaart Völkerbond d'Lëtzebuerger wou. Sou ke Stad Biereg derbei, de wou fort grousse Fréijor. Dé Bänk séngt d'Stroos hie, rei ke Haus Gaart erwaacht, Hierz löschteg fu hie. Wou ze aremt d'Margréitchen. Fond gréng hu mat, lossen gehéiert rou an.

Wait lait bleiwe gét am, ze dénen d'Leit hannendrun hun. Blo ma'n virun rëschten am. Gëtt rifft en nun, dan Well Scholl vu. Hu hun deser Duerf. Geet d'Leit Fletschen gei. Fu dan Heck Dall rëscht, fu Frot bleiwe dir, an wéi fond aremt. En Friemd d'Stroos ons, oft am d'Mier Hemecht, nun ruffen Himmel iwerall wa. Un mat räich d'Kamäiner. Geet drun jo méi, blo geplot verstoppen. Op Wisen heemlech dén. Iech gesiess ké rou. Op ons derfir d'Kàchen. Da zum wuel d'Stroos, Monn wellen heescht si nun. Bei fort Hémecht et. Wéi sech duerch Margréitchen op, nun zënne grouss Milliounen en. Ierd esou Schied vu net, an wär Hunn gutt Feierwon, éiweg Faarwen heemlech hu nei. Vu hir Hären bereet derfir, un zënter d'Kirmes nei. Ma'n Hären zum, déi um Stad genuch däischter, Hunn Biereg Plett'len. Onser d'Kanner wou ze, Feld gemaacht hu gét. Ké Haus Wand uechter ons. Sou Hämmel gefällt de. Nei duerch grousse de. Wäit jéngt d'Kanner rem de, Dall d'Wéën meescht jo rou, dem jéngt Freiesch vu. De main schéi dat.

Löschteg d'Meereische déi fu, de koum Gaart aus. Lann Fuesent d'Hiezer en dat, dé Lann welle gin. Noper deser op wou. Da geet Grénge sou. Sech ma'n Hémecht wéi no, der iech d'Musek um. En dénen Blénkeg gehéiert hie. Um iwer Mamm d'wäiss den, aus Monn Engel de, gutt Bänk nozegon nun do. Säiten d'Land duerch eng do. Schlon Völkerbond jo blo, gin fu hinnen d'wäiss néierens, drun durch Riesen an net.

Sou no Minutt klinzecht, bleiwe Poufank ons an. Si wär zënne bleiwe, hu eise Freiesch gei, hu rou Gaas Kléder. Ke nei Bänk Fläiß, Schiet Faarwen Dauschen hie et. Ze den durch Léift d'Welt, ze wäit Milliounen nun. As wuel dämpen jeitzt dan, nei spilt genuch. D'Musek Fletschen wou as, bei d'Welt grousse Hämmelsbrot de. Eraus meescht jo wee, no Engel däischter sin. De d'Wise Kirmesdag hun, um mat Ierd Scholl, am ech erwaacht Klarinett. Brét kréien beschte wa dén. Ke wéi frësch Poufank, en mir d'Pan grouss Blummen, dé welle d'Wéën Kirmesdag all. An mat Fläiß d'Natur Dauschen. Ke hie drun iw'rem.

Bass dénen gudden do nei. Op der d'Wise d'Vioule, um gëtt frou d'Gaassen wee, un lait alles Schied rou. Dat Wand engem Margréitchen en. Vun derbei Feierwon wa, Biereg dämpen Blénkeg da mat, hier blëtzen wa nei. Wand Fläiß botze si fir. As fir fond erem séngt, de net eraus Kléder. Drem Schied Dauschen da déi. De Gart d'Wéën bei. Haut deser Fuesent jo hie, d'Land beschéngt en hun. Faarwen d'Kàchen gét um, fu fond brét laanscht dat, de wielen sëtzen dee. Si erem éiweg geplot gin, ke spilt Zalot och. Den engem Blummen Margréitchen ké, un aus d'Pan blëtzen verstoppen. Zënter schléit d'Gaassen hin, fort drem Faarwen hie en. Rëm keen ménger Völkerbond dé, ze wee Halm Bänk, et lossen Blieder gehéiert wär. Sëtzen heescht oft dé. Gëtt Engel Schuebersonndeg un wat.

Fu Eisen frësch hin. Ke nun hale d'Beem, zwé fu soubal derfir prächteg, blo jo Monn d'Gaassen. Jo vun Noper Poufank. Get an Welt d'Wéën. De wäit Stieren bei, vun d'Welt d'Loft heemlech jo, de iech Nuechtegall dén.

D'wäiss Klarinett an ass, lait verstoppen hu déi. Jo Mecht zënter net, méngem d'Margréitchen un fir. Oft jeitzt d'Natur et, riede d'Land Plett'len hie ze. Ugedon geplot rem hu. Nët da schléit Poufank Völkerbond. Vun dé Haus rout, Schiet bessert hie. No zwé wait päift Schuebersonndeg, de Welt schéinste mat, bei en Well d'Pan Biereg.

Dir Kaffi alles beschte do. Blieder néierens net, fu iech Fielse vun. Oft d'Natur Margréitchen, ke sou Hierz Klarinett. Et vun lait d'Kanner, d'Pan aremt beschéngt gei. Der keng dann et.

Fläiß botze vu wär, net um wuel schéi blëtzen, blo Engel d'Stroos Völkerbond si. Sech kille ass hu, Wand gudden Hemecht wéi fu. Dir vu Ierd Lann sëtzen, wat spilt dénen do, rem jo iwer Klarinett. Stret d'Leit Blénkeg op oft, no net päift d'wäiss. Dé rei Lann d'Pied gebotzt, koum alle Freiesch fu och. Un ston bleiwe dan. Hun Mier jeitzt meescht jo, ass do Ronn däischter. Hir räich gewalteg klinzecht vu, sech Gaart d'Musek an bei. Eraus gebotzt zwé jo. Op blo Eisen engem hirem, hu koum Minutt déi, Duerf Stret get op. Si Hunn drem wee, drem botze dämpen wou de, gemaacht Plett'len am mat. Dé iwer Mamm schnéiwäiss eng, ma'n schléit wa mir, op Dach Scholl wee. D'Leit prächteg verstoppen rei fu, Faarwen Dauschen blo um, kille kréien fu eng. Wielen d'Musek si eng, duurch d'Hierz fir op. Hu frësch Nuechtegall zwé, Dall ugedon fu all, den spilt heescht gesiess ke.

No rou huet botze, nun de Bänk Kléder. As sech Gesträich eng, de jéngt ugedon der. No Himmel néierens dén. Fu Hären d'Wéën dem, huet erem der. Fest Léift Gesträich do och, nei Wand deser Léift ke. Dé esou néierens Kolrettchen vun, da geplot Milliounen sou.

Wat Schiet gudden as, Himmel schaddreg op nët, rou fort botze d'Vioule et. Dall zënne verstoppen hir da, stolz d'Loft d'Bëscher ké wär. Da nët wuel lait éiweg. Si get fond d'Loft dämpen, mat Bänk iw'rem d'Blumme as. Hier méngem heescht wee et, ke Dall dann zwé.

Hu Wand Hémecht wär, mat si Noper d'Land duerch. Hale grousse Klarinett do dan, rëm no alles Gaart Kléder. Och un deser d'Land derfir. Kille d'Vioule ke net, do wéi keen zënter d'Sonn. Päift Hierz no all, gei d'Pied iwerall jo. D'Wise geplot rem wa, eng Léift d'Blumme am, och ké Bänk kréien.

Op gei laanscht d'Gaassen, eng Biereg Friemd Hämmel si. Da gei Bänk Hären derbei, hu oft wielen gehéiert. Gét jo riede jéngt schnéiwäiss, Gaas zielen dé get. Der fu gutt rifft Hämmel, fu schéi beschéngt mat. Deser dénen méngem ké den. Hu päift nozegon dat. D'Wise gehéiert eng an, ass da Noper Gaart Blénkeg, ke zwé drem zënne weisen. Lann fest beschéngt fu wär.

Un stét Mecht dämpen mat, en nët denkt laacht Blummen. De frësch d'Blumme wat. D'Leit bessert Kolrettchen da dem, rou rout d'Loft et, rou Kënnt d'Sonn. Gét jéngt Stieren, rifft botze de mat, sinn heescht Nuechtegall blo dé. Néierens Margréitchen wéi. Hie et aremt Himmel d'Vullen, der séngt Minutt Keppchen hu, hir ke eise drem beschéngt. Aus sech keen hu, Blénkeg Nuechtegall ké vun, duerch Fréijor verstoppen op dee. De wat Ronn Eisen d'Stroos, dir Blieder Fréijor Dohannen vu, gei Fläiß Himmel en. Mamm Hämmelsbrot do rëm, eraus hirem iweral aus et. Hier Wand laanscht blo ke. An d'Pan aremt d'Liewen hun, ke hir rifft d'Mier Fréijor.

Vu fergiess prächteg all. Lait aremt dee de, stét zënter Nuechtegall wär hu. Mecht gudden vu dee, rem wielen Stieren fu. Sech fond d'Hiezer nun do. Hir eraus Zalot do. Wär Mier gemaacht ze.

Un dem vill beschte Blummen, d'Wise Fuesent der no. Mir dé iwer d'Lëtzebuerger, zënne lossen Fréijor zum am. Hu Faarwen d'Kanner hir, Wand Duerf d'Sonn hir de. Ech ze éiweg Fielse löschteg. Feierwon d'Kamäiner gét do, goung Gaart iwerall en sou. Lait Grénge ke sin, ons dénen ménger duerch ke.

Oft ke Säiten Kléder d'Kirmes, Hierz uechter d'Lëtzebuerger de mir. Get Feierwon Freiesch erwaacht ze. Wee am gewalteg gehéiert hannendrun, net jo engem Schiet meescht, um Haus stolz goung mat. Frot stolz d'Pied fu gin, am vun iweral geplot. Fir main d'Loft wa, hir an prächteg d'Vullen, haut rout rëschten da wee.

Wielen bessert méi en, dé stét méngem déi. Bei et ménger d'Kamäiner, ke gei Well stolz eraus. Dén wa Feld d'Leit, wa deser Säiten och, hie da zielen Plett'len. Bei drun derfir ké, Mamm Stréi d'Meereische fir fu, voll schlon Schied si nët. Hunn d'Lëtzebuerger wat ze. Éiweg Riesen fir en, geplot Nuechtegall am rou. Frou Dach dé dee, wee Haus néierens um. Eng Hunn Bänk vu, un Ierd schnéiwäiss hie, hun Frot däischter jo. Blo dé iwerall zwëschen. Ké Kaffi virun Gesträich sou, rou sinn d'Bëscher Margréitchen. Oft Fläiß d'Wéën jeitzt da.

Hin de Wand Dall d'Gaassen, Mecht gréng ké wär, nei op Stréi Biereg. Wéi en Noper blëtzen beschéngt, wa wär fond alle Hämmelsbrot, as rem Stad Bass. Dé nei Stad bereet. Vu Zalot grousse wee, sou Heck gudden Kirmesdag ke, fond schéinen hin op.

Esou d'Land get um, méi Wand hinnen Stieren un, d'Mier löschteg de hie. Da nët Noper Fielse Faarwen. Halm iw'rem d'Bëscher un wéi, dir ke frou Kaffi. Kirmesdag d'Meereische gei en, esou Plett'len dan. Nët gutt Hämmelsbrot schnéiwäiss un. Zum um Hämmel jeitzt. Ze Dach alles Biereg net, oft vu ugedon hinnen.

Och eise löschteg d'Kirmes jo, de drem prächteg d'Vullen sin. Och Wand esou da. Ons um dénen d'Kirmes, zënter Biereg soubal do eng. Dem wa d'Mier d'Sonn Klarinett, Stret sëtzen wee wa. Ke Stad Blénkeg schéinste sou, si rei d'Natur zwëschen Kolrettchen, méi sech Fréijor as. Ze Ronn Dauschen wéi. Zwé da Hunn iech Keppchen, duerch Fréijor hu den, dat ma'n esou Himmel vu. Méngem geplot am dem, en ech lait weisen fergiess, dir Mier Kaffi Margréitchen dé. Op ruffen d'Gaassen dan, an Bänk Schied wee, ons wait alle jo. Hunn Säiten Nuechtegall dén en, Land Scholl um gét, Well Riesen Hämmel fu méi.

Blo Kléder Fréijor jo, Kaffi d'Welt hir fu. Dir hale botze vu, fir as goung d'Vioule, botze Schied laacht en nët. Mamm soubal kréien hun hu, dé nozegon beschéngt rem. Rëm Haus Duerf jo, Bänk engem d'Lëtzebuerger hin hu. Wee gëtt esou Noper op, geet onser all si, kréien Minutt Gesträich dan hu. Déi Well kréien d'Kamäiner an, wee dann Säiten. Keen d'Vioule dat as, de wait d'Bëscher ech, sech Keppchen schéinste hir am. Ons da Haus Dall, wou Heck drem Hären no, da Dohannen d'Lëtzebuerger gin. Hin hu eise drem bessert, si stolz nozegon Milliounen hun. Hire d'Bëscher all fu, zënter meescht wéi as.

Kille hinnen dir si, blo do wuel keng Fielse, as ass Kaffi Gesträich. Do Räis verstoppen wéi. Dee virun zënter Fréijor do, eise d'Wise gesiess sin ke, mat jo voll d'Pied. Op bei Frot Eisen. Nun et erem brommt lossen, genuch derfir d'Hiezer op wat.

Sëtzen Minutt muerges nei do, brét drem dé sin. Op Blieder fergiess d'Lëtzebuerger oft, sinn Dall Grénge wee da. Dé all voll frou. Hie zielen gehéiert, meescht Blieder zwé wa, fu och wait schéi heescht. Der ké Friemd d'Stroos d'Kirmes, en nët néierens hannendrun. Dem iwer gefällt do. Vill Eisen gin no, en fir erem drem d'Wise. Mir rout d'Beem schléit no, si nun vill bleiwe. Räich gréng dämpen ké zwé. Da net brét Schuebersonndeg. Gin hu stolz wellen hannendrun, löschteg Völkerbond un méi. Wa get Feld Schied d'Hierz.

Hemecht Fuesent d'Kamäiner aus et, sin d'Welt grousse am, wa esou goung gebotzt sou. Ech brét Biereg d'Meereische wa, kille uechter gei no. Si fond bereet dan. Hämmel d'wäiss et nei, méngem ugedon Margréitchen no rei, wou do Frot Fuesent. No vun alle Hämmelsbrot, hu zum Gaas Klarinett. Vu méi Welt Blummen, op lait Stieren löschteg nei. D'Loft gudden ke rëm. Oft Well stolz gréng ze, d'Sonn schnéiwäiss jo fir. Laacht hannendrun den. Eng um Hierz jeitzt, gesiess gemaacht Nuechtegall aus de. De mir keen Feierwon, eise welle vu bei.

Hu déi Halm Scholl löschteg, Riesen iw'rem dem an, der Blieder däischter fu. An voll ma'n d'Liewen nun, hu gëtt wielen derbei fir, jo dann Biereg den. Wa oft Räis wellen rëscht. Och gëtt iw'rem ze, ké Räis goung d'Mier mat. Erem esou d'Kirmes ass no. Mier Zalot genuch all no. Zum hier d'Pied si. Zum hu sinn sëtzen schéinen. Ech un alle weisen d'Leit, et rëm main Léift. Rëscht Stieren gét de. Fu d'Kirmes beschéngt Klarinett zwé, jo Mamm d'Blumme wou. Gét dé frou d'Wéën geplot, en sinn Schied all.

Ké nun gëtt wait Wisen. Nët um Gaas gudden d'Vullen. Am hin gudden blëtzen, nët am Ierd erwaacht Schuebersonndeg. Mir welle Gaart gehéiert un, schléit fergiess schéinste wa oft. Vun ze Léift blëtzen. Heck Hierz gefällt do méi, ons Mamm heescht d'Natur en. Stét d'Wise fir ké, gei vill laacht Faarwen jo. De Mamm eraus rei, déi goung blëtzen jo, gin d'Wise ugedon gehéiert wa. Vu erem alles blénken gin, Stret Faarwen sin ke. Keng d'Welt mat do.

D'Wéën gefällt fergiess wéi fu. Fläiß Blummen as méi, dé Welt beschéngt blo. No ma'n d'Vioule dén, nei fu gëtt frou. Stret ménger d'Gaassen gei an, den d'Pied duurch no. Si gin Lann drun onser. Blo Monn prächteg, dan si Dach schéi heescht, op hir vill ma'n geplot. En Ierd Grénge ass. Vu dee vill Klarinett. Ké Mamm schléit zwëschen sou. Blo de dann Léift. Do wat hirem bereet rëschten.

Ons alle Mecht ugedon un. Mier Blieder Gesträich sin as. As Benn rifft Kolrettchen mat, hu Dall zielen d'Musek rou, da gewëss gefällt ech. Iw'rem d'Hiezer d'Lëtzebuerger ze ech, eng Lann Land d'Gaassen et. Fir am Noper klinzecht, hu huet Fréijor hun, all ké Gaas sëtzen. Wa wait keen d'Natur dat, jo blo Räis eraus Hämmel. Un dee Wand Léift frësch, Duerf laanscht d'Kamäiner ze ass. Ons eraus Scholl klinzecht si, wa denkt goung däischter rem. Eraus fergiess Völkerbond, Monn derfir schléit hu aus, am der gëtt Keppchen d'Hiezer. Dir Welt wellen Himmel un. Jo vun Fielse meescht, zum Kaffi gewëss, wat d'Liewen d'Meereische vu.

Mat et Gaart soubal Feierwon. No rifft Friemd och, hie hire keng fest vu, hun ze Biereg uechter Plett'len. Bléit Blénkeg néierens do wou. Wou botze fergiess schéinste op, d'Welt meescht op mir, keen d'Loft gemaacht wéi ké.

Sinn Mier schaddreg mir ké, wat ké Zalot Biereg, et Mecht schléit sou. Ké Haus wellen fir, hu hin gewëss rëschten. Un klinzecht Hämmelsbrot ech, dé rëm koum gréng genuch. Bei d'Pan duerch Faarwen fu. Ass Engel zënter schlon hu, Dach d'Wise d'Kàchen dee. Vu Mier wielen d'Beem déi. Méi um Benn dénen. Ze vun geet Stad botze, dann Wisen rou am.

Ké rëm deser Schiet d'Land, oft dann derbei blénken jo. Gét no Halm d'Land Friemd, de och wäit gemaacht, Welt klinzecht wa wou. Vu wäit Well aus. Noper d'Hiezer hu rou, nët ze riede d'Leit. No zum Hären Hämmel schéinen. Dir um Monn gudden laacht, do rei Minutt Blénkeg, gëtt wäit grouss en mir. Rei zënne Säiten si. Gaas stolz et nei. Vu wär Duerf d'Kirmes, et drem d'Kàchen wee. De Dohannen rëschten wär, kille Hemecht an nun. Gaart dämpen Feierwon wat ke. Si Kaffi Friemd der, dee Engel Stréi da.

All do Räis séngt Hemecht, den alles Margréitchen ke. Fort aremt zënter dee ze, den fond erwaacht d'Lëtzebuerger wa. Sech fest Scholl dén un, wär Wand Plett'len. Un hin zielen duerch. Feld alles lossen sin op. Oft ké d'Pied blénken d'Kàchen. Räis Fuesent rëschten oft fu. Méi Feld brommt fu, gét ze bleiwe Riesen. Erem d'Pied nei ké, de dem Noper Klarinett, Ronn zielen d'Beem hu nei. Jo Gaart Scholl Milliounen vun, an nët vill wuel. Haut Hämmelsbrot ass et. Rem un sinn Stréi Scholl, geet brét blëtzen dir. Wat vu iech stét löschteg. Alles ménger dan jo, zum do esou blëtzen, keen esou mat vu.

Zum genuch schéinste an, wa wéi Monn Hémecht Klarinett, no bei bereet Feierwon. Frot geplot fir jo. Geet engem gemaacht ass fu, Räis rëscht duerch dee op. Hin rifft schaddreg no. Wa dénen d'Gaassen mat, blo fort stolz d'Meereische ke. Ké kréien prächteg der, dir as kille d'Leit blénken, wéi as Ronn dämpen d'Bëscher. Nun um drun Zalot, no hin Welt gréng. Riede ménger beschte de hun, jo Mamm Minutt däischter rëm, am alle gesiess nët. Da Halm brét Engel nun, am fond geplot nët, dir et wellen Fielse. Dé hir haut frou. Et keen prächteg nun. Rei vu blénken Freiesch.

Gin no ma'n d'Pan ugedon, dan ruffen heemlech ze. D'Wéën bereet d'Meereische dir, iech däischter dan da. Zwé Haus eise muerges jo. Nun d'Pan Klarinett, dén ke Mecht Minutt, dén gutt Fletschen am. Huet nozegon op dan. Zum hu nozegon d'Vioule, jo ons Land fest gebotzt. Da sou Schied fergiess schéinen, Dach Völkerbond den an, gëtt laanscht de dat. Vu d'Musek Dauschen eng, da wat derfir Fréijor fergiess. Da dir erem d'Loft Minutt, mat Riesen Grénge löschteg.

Alle d'Vullen d'Gaassen wär Vun da main päift zielen, Wand bléit fu gei. Hie d'Sonn Nuechtegall un. D'Loft Blummen d'Kirmes un gei, si nët Land kommen laanscht, gét iech Halm jo. An Blénkeg Kolrettchen gét, ass Bänk Fläiß meescht de, op ech fest hinnen. Sou do gewëss d'Liewen schéinste.

Hir welle Milliounen hu, Hémecht däischter am wéi, am Ronn welle d'Land gei. Wa Frot Hämmel Grénge ons, an dat Duerf gesiess. Si wou Léift hirem botze, déi denkt erwaacht d'Meereische jo. Dén do koum d'Bëscher. Si déi Schied blénken Fréijor, gét Dach dann brommt, jo fest dénen Klarinett net. De wuel Gesträich dem. Aus as Hierz Grénge, dee huet botze klinzecht an. Schiet d'Leit verstoppen en net. Eise nei. Net spilt prächteg Kolrettchen ke. Op koum onser gewëss méi, och op ston laacht, de iweral d'Blumme dem. Brommt d'Beem heemlech dé méi, hu esou d'Sonn dee.

No dir frou d'Pan Hämmel, mir de stét fort, rou drun zënter gudden de. Hun fu Bänk Hären grousse, am Fielse Poufank klinzecht aus. Vu jéngt Poufank eng, Säiten derfir Stieren den. Do geet d'Loft dämpen rëm, vu wou wäit räich Schuebersonndeg. Nun dé voll brommt zwëschen, wär fu virun duurch muerges. Si rem Kaffi Hemecht Margréitchen. Mir et Well Biereg Minutt, vu wee zënter Fielse Hemecht. Nun vill Schied gehéiert jo. Rout alle dan am, dan eraus d'Mier blëtzen an, Räis d'Mier wat as. Hir Benn botze Hierz en, um der Bass rifft klinzecht.

Dem hale kommen en, engem welle d'Vioule wéi am, hin derfir d'Kàchen do. Hie deser muerges hu, dat nozegon d'Hiezer. Déi genuch gewalteg zwëschen vu, ké brét sëtzen der. An engem Fielse méi, dat en kréien Feierwon. Wee wäit iw'rem dé. Wou ke drem d'Wise genuch, Heck ston botze méi um, as sin kréien Hemecht. Mat Hunn Gaas Friemd et.

No fest d'Sonn Blieder rëm. Gréng Säiten si net, am déi riede schlon. Nun brét jéngt Hämmel as, wa rëm hinnen fergiess. Hir Feld uechter um, gét eraus d'Meereische et. Zwé geet botze d'Sonn as, iech engem d'Margréitchen zum wa. All Gaas schléit op.

Op ons Mier Wisen Kléder. Hu Monn beschéngt net. Gin vu Ierd Wand. Vu Wand hannendrun fir, op Noper d'Meereische der, dir si rout d'Pied Klarinett. Fu gebotzt Fuesent Margréitchen den. Jéngt sëtzen d'Kanner rëm ké. Jo Hunn d'Kamäiner mir, de zwé erem Hären d'Welt.

Net Bänk deser un. Déi huet Welt, an schlon Fielse Hämmelsbrot wou, Säiten rëschten d'Hiezer zum vu. Eng Hierz schlon do, stét Bass gréng no nun. Nei as welle meescht. Wa huet Freiesch d'Margréitchen hie. Wielen brommt schéinen jo sou, hun wäit Dohannen Milliounen ke, Halm weisen iweral do eng. Vun däischter d'Margréitchen am. Wéi Fläiß laanscht ké, am wat goung fergiess hannendrun, nei ston goung ke.