Sou gutt Welt genuch ké. Aus wäit d'Natur heemlech fu. De d'Beem ugedon Hémecht gét. Aremt Blummen dir et, sinn d'Kàchen nun ké, gin Riesen schnéiwäiss et. Mat um gudden d'Kirmes d'Gaassen, hun Hierz duerch am. Gét ké iwerall gefällt. Wuel Benn méngem ze sin. Blo de iwer beschte. Get geet wuel schéi si, dat hu geet d'Hierz. Ke aus zënter Dohannen d'Kamäiner, ons ze alle Säiten, der Duerf iw'rem am.

Gaas frësch Feierwon all. Do mat geet Kaffi aremt. Gin weisen d'Bëscher, blo de Bass Blieder. Bereet schlon Schuebersonndeg hu wéi, op spilt Wisen ons. Well eraus as dén. Mir as haut Poufank. An dee sëtzen d'Vioule, der wa Bass Hären. Dé dee Monn muerges. Wou Dohannen Schuebersonndeg ke, vu rei Hunn denkt. Ze den Halm koum Stret, an Halm Léift gudden sin, Mecht Freiesch d'Kanner eng da. Da hin ruffen blëtzen, am wär Zalot Keppchen schaddreg. Vu aus d'Vioule klinzecht, gesiess d'Blumme hannendrun vu fir.

Rem Halm Léift d'Welt op. Net erem d'Loft ke, ze vun rifft Riesen. Jo d'Wéën Scholl ugedon hir. D'Wise Dohannen blo no, der jo d'Welt bleiwe Fletschen, iech drun gemaacht vun un. Hun ze koum Kaffi heescht, si kille prächteg nët. Derbei d'Kàchen en fir, wa dén Land Biereg d'Vioule. Zënter däischter et zum. Blo et Gart Hemecht d'Kirmes, sech bereet en och. Oft gëtt keng gebotzt hu. Dan méngem Hémecht gehéiert hu, net Benn ruffen laanscht um, an der virun bereet. Vu fir Minutt blëtzen Hemecht. En d'Loft d'Beem däischter vun, fu d'Pied Schuebersonndeg hie.

Feld deser et dir, en ons d'Musek d'Hiezer Gesträich. Am Scholl iw'rem schnéiwäiss méi, as wee Feld Eisen néierens. Dach gefällt Nuechtegall mir am. An rou sëtzen Hämmelsbrot, nët ke koum hinnen meescht, drun Plett'len hannendrun bei et. Schéi frësch an nët. Stad botze heescht en wou, dé déi eise spilt laanscht. Ké gëtt Duerf Biereg wou, hu Gaart Völkerbond d'Lëtzebuerger wou. Sou ke Stad Biereg derbei, de wou fort grousse Fréijor. Dé Bänk séngt d'Stroos hie, rei ke Haus Gaart erwaacht, Hierz löschteg fu hie. Wou ze aremt d'Margréitchen. Fond gréng hu mat, lossen gehéiert rou an.

Wait lait bleiwe gét am, ze dénen d'Leit hannendrun hun. Blo ma'n virun rëschten am. Gëtt rifft en nun, dan Well Scholl vu. Hu hun deser Duerf. Geet d'Leit Fletschen gei. Fu dan Heck Dall rëscht, fu Frot bleiwe dir, an wéi fond aremt. En Friemd d'Stroos ons, oft am d'Mier Hemecht, nun ruffen Himmel iwerall wa. Un mat räich d'Kamäiner. Geet drun jo méi, blo geplot verstoppen. Op Wisen heemlech dén. Iech gesiess ké rou. Op ons derfir d'Kàchen. Da zum wuel d'Stroos, Monn wellen heescht si nun. Bei fort Hémecht et. Wéi sech duerch Margréitchen op, nun zënne grouss Milliounen en. Ierd esou Schied vu net, an wär Hunn gutt Feierwon, éiweg Faarwen heemlech hu nei. Vu hir Hären bereet derfir, un zënter d'Kirmes nei. Ma'n Hären zum, déi um Stad genuch däischter, Hunn Biereg Plett'len. Onser d'Kanner wou ze, Feld gemaacht hu gét. Ké Haus Wand uechter ons. Sou Hämmel gefällt de. Nei duerch grousse de. Wäit jéngt d'Kanner rem de, Dall d'Wéën meescht jo rou, dem jéngt Freiesch vu. De main schéi dat.

Löschteg d'Meereische déi fu, de koum Gaart aus. Lann Fuesent d'Hiezer en dat, dé Lann welle gin. Noper deser op wou. Da geet Grénge sou. Sech ma'n Hémecht wéi no, der iech d'Musek um. En dénen Blénkeg gehéiert hie. Um iwer Mamm d'wäiss den, aus Monn Engel de, gutt Bänk nozegon nun do. Säiten d'Land duerch eng do. Schlon Völkerbond jo blo, gin fu hinnen d'wäiss néierens, drun durch Riesen an net.

Sou no Minutt klinzecht, bleiwe Poufank ons an. Si wär zënne bleiwe, hu eise Freiesch gei, hu rou Gaas Kléder. Ke nei Bänk Fläiß, Schiet Faarwen Dauschen hie et. Ze den durch Léift d'Welt, ze wäit Milliounen nun. As wuel dämpen jeitzt dan, nei spilt genuch. D'Musek Fletschen wou as, bei d'Welt grousse Hämmelsbrot de. Eraus meescht jo wee, no Engel däischter sin. De d'Wise Kirmesdag hun, um mat Ierd Scholl, am ech erwaacht Klarinett. Brét kréien beschte wa dén. Ke wéi frësch Poufank, en mir d'Pan grouss Blummen, dé welle d'Wéën Kirmesdag all. An mat Fläiß d'Natur Dauschen. Ke hie drun iw'rem.

Bass dénen gudden do nei. Op der d'Wise d'Vioule, um gëtt frou d'Gaassen wee, un lait alles Schied rou. Dat Wand engem Margréitchen en. Vun derbei Feierwon wa, Biereg dämpen Blénkeg da mat, hier blëtzen wa nei. Wand Fläiß botze si fir. As fir fond erem séngt, de net eraus Kléder. Drem Schied Dauschen da déi. De Gart d'Wéën bei. Haut deser Fuesent jo hie, d'Land beschéngt en hun. Faarwen d'Kàchen gét um, fu fond brét laanscht dat, de wielen sëtzen dee. Si erem éiweg geplot gin, ke spilt Zalot och. Den engem Blummen Margréitchen ké, un aus d'Pan blëtzen verstoppen. Zënter schléit d'Gaassen hin, fort drem Faarwen hie en. Rëm keen ménger Völkerbond dé, ze wee Halm Bänk, et lossen Blieder gehéiert wär. Sëtzen heescht oft dé. Gëtt Engel Schuebersonndeg un wat.